Ineens wist hij weer dat samen wel bij elkaar kon zijn, maar bij elkaar betekende niet dat je één was. Om iedereen zat vel. Om iedereen zaten veren of pels. Dichterbij dan vel op vel kon niemand komen.

Twee broers in een atelier. Grote broer werkt hard, hij is voortdurend in de weer met zaag en hamer. Kleine broer is ook in de weer: hij speelt, hij zingt, hij verzint grapjes, haalt halsbrekende toeren uit... allemaal om de aandacht te trekken van zijn broer. Want die sluit zich op in zichzelf, achter een gevel van norsheid en schijnbaar zinloze arbeid. Kleine broer bedenkt ook verhalen over een erf met ganzen, een hond, kalkoenen... waarmee hij dichter bij zijn broer probeert te komen. Uiteindelijk vindt hij in één van zijn verhalen zelf een antwoord. Want als het stil is, kan kleine broer alleen zijn eigen hart horen. En niet dat van grote broer.

Negen jaar lang deelden Gert en Jo Jochems de lakens van een twijfelaar in het ouderlijk huis. Voor het eerst delen ze een podium, in een regie van Arlette Van Overvelt.

Vooral visueel geeft dat een paar sterke scènes, omdat ze steeds verder de psychologie van het verhaal helpen ontwikkelen. Jo met een motorhelm op die zijn verhaal dempt, Gert die alle rotzooi telkens weer op orde legt: het is het voortdurend menselijk proberen dat De gans en zijn broer zo herkenbaar maakt. (Wouter Hillaert - De Morgen)