Een antiquair in Brussel zat met een stock rubberen letters. Hij had er nog kunnen zitten als Raphaël Vandeputte ze niet had opgekocht. Maar wat doe je daar nu mee? Niemand die het wist, tot Raphaël samen met spitsbroeder Iwan Verhulst de letters begon te leggen en ze De Letterleggers werden. Woorden en zinnen werden al snel beelden, veranderende beelden. De letters vervingen een potlood, een witte vloer werd het papier. Hoog boven hen een camera die alles registreerde. Bij performances kan je hun werk live bekijken, soms worden uren film achteraf geknipt tot korte animaties.

Regisseur Arlette Van Overvelt leerde De Letterleggers kennen op een workshop voor kinderen. Uiteraard was ze gefascineerd door hun werk en stijl, maar vooral ook door de manier van omgaan met het jonge grut: rechtuit, frank en lief tegelijk. Ze moest met hen samenwerken. Een geschikt project diende zich aan: de bewerking van het verhaal Tante Patent en de grote Sof door Annie M.G. Schmidt. Arlette Van Overvelt vroeg aan De Letterleggers om de sfeer van de zwart-wit strip naar de scène te vertalen. Ze gingen aan de slag, maar onverwacht werd het project afgeblazen.

Uitstel noch afstel, er werd beslist om De Letterleggers mee te nemen in het volgende project: Baardvrouwen van Kamagurka. Raphaël Vandeputte en Iwan Verhulst gooiden opnieuw hun rubberen alfabet in het rond met een knap gevolg. Het resultaat van hun samenspel is een geprojecteerd decor. De absurditeit en vreemde gebeurtenissen worden afwisselend getoond en gesuggereerd in hun bewegend grafisch werk. De beelden vormen de ontbrekende schakel in de fantasie van de twee acteurs/Baardvrouwen.