Arne Leurentop over het vertelperspectief van de voorstelling:

We moesten op zoek gaan naar een vertelperspectief. Stoppeltje mocht geen stem krijgen, en daarom leek de kapitein ons aanvankelijk een mooi personage.Toen we begonnen met de repetities heb ik als associatie-oefening alle kapiteins die ik ken op een blaadje gezet: kapitein Iglo, kapitein Haddock, kapitein Beafheart, kapitein Winokio, kapitein Zeppos ... Uiteindelijk heeft me dat niets opgeleverd.
Alhoewel, via de kapiteins ben ik wel bij Seasick Steve terechtgekomen. Ik kende hem niet zo goed maar ondertussen ben ik een fan. Seasick Steve, een semi-zwerver met zijn gitaar met drie snaren, spreekt tot de verbeelding. Zo’n nonchalant iemand staat toch iets dichter bij mij dan pakweg een fitnessleraar.

In De Standaard verscheen een recensie over Seasick Steve, naar aanleiding van zijn optreden in de AB:

De bebaarde grootvader zag er in de AB met zijn ruitjeshemd en salopette uit als een oude zeebonk. Zijn getatoeëerde armen en kolenschoppen van handen lieten zijn vier gitaren janken als een bedreigde kater. Seasick Steve bedient zich in zijn eenmansband van een uniek instrumentarium, hoe aftandser hoe beter. Zo geeft zijn linkervoet het ritme aan op de Mississippi Drum Machine, een veredeld bierkrat. En dan is er de Three Stringed, Trance Wonder, drie snaren en wat kleefband, een elektrische gitaar die hij voor 75 dollar van een vriend kocht, terwijl het instrument er nog geen 25 waard bleek. Dat verhaal diept hij elke keer op, maar het blijft heerlijk het hem te horen vertellen.